جنگ تمام‌عیار در فلسطین؟ شاید وقتی دیگر!

از سوی دیگر، یکی از اهداف مقاومت، پایان دادن به دومینوی پیوستن کشورهای عربی به پیمان ابراهیم بود. عربستان سعودی که می‌رفت تا در آینده‌ای نزدیک این پیمان را امضا کند، تحت تاثیر افکار عمومی فعلا عقب‌نشینی کرده است. همچنین از آغاز درگیری‌ها در فلسطین اشغالی، مواضع صریح مقاومت در حمایت از مردم غزه، چهره مقاومت را در جوامع عربی بازسازی کرده است. رسانه‌های عربی مخالف نظام سوریه، به‌خصوص الجزیره و العربیه، در طول درگیری گروه‌های مسلح و تروریستی در سوریه، با وارونه‌نمایی وقایع، ایران و حزب‌الله را دشمنان مردم سوریه و دیگر ملت‌های عربی معرفی کرده و چهره محور مقاومت را مخدوش کرده بودند. اما اینک سر دادن شعارهایی در حمایت از سیدحسن نصرالله و درخواست از او برای حمله به رژیم‌صهیونیستی، در تجمعات مردمی کشورهای عربی نشان می‌دهد چشم امید آنان برای نابودی اسرائیل به محور مقاومت است. با این شرایط، به نظر می‌رسد آن‌چه در آینده شاهد آن خواهیم بود، حمله زمینی محدود رژیم‌صهیونسیتی به شمال غزه و خروج از آن، و به تبع آن افزایش درگیری‌ها در شمال لبنان خواهد بود. اسرائیل به بهانه آزادی اسرای اسرائیلی و دوتابعیتی و نابودی سران حماس وارد شمال غزه خواهد شد اما با بالارفتن تلفات نیروهای زرهی و پیاده‌اش، کاری از پیش نخواهد برد. سران تل‌آویو می‌دانند آغاز نبرد زمینی زمینه‌ای برای قبول  آتش‌بس آبرومندانه خواهد بود تا درنهایت اسرای خود را در مبادله با هزاران اسیر فلسطینی آزاد کنند. در صورت عزم سران تل‌آویو برای ضمیمه کردن بخشی از نوار غزه به خاک فلسطین اشغالی، نیروهای مقاومت در لبنان برای پس گرفتن مزارع شبعا ـ که طبق قوانین بین‌المللی جزء خاک لبنان است ـ اقدام خواهند کرد. همچنین ممکن است شاهد تحرکاتی برای نفوذ نیروهای مقاومت از سوریه به بلندی‌های جولان ـ که جزیی از خاک سوریه و در اشغال اسرائیل به شمار می‌رود ـ نیز باشیم. اما آنچه می‌تواند روشن باشد، پرهیز طرفین این درگیری برای آغاز یک جنگ تمام‌عیار است؛ چراکه گسترده‌شدن جنگ بین رژیم‌صهیونیستی و نیروهای مقاومت، ایالات متحده، کشورهای عربی و ایران را هم درگیر خواهد کرد و به نظر نمی‌رسد هیچ‌یک تمایلی به آن داشته باشند.